"Dobro wygrywa tylko wtedy, kiedy ma szczęście, by służyły mu takie skurwysyny jak ja."
Źródło: Pinterest
30 sie 2020
29 sie 2020
,,Na tym urzekającym martwym świecie...''
Było pochmurno, wietrznie, a mgła porastała swym gęstym mistycyzmem wszystko wokół. Właśnie taki obraz, Elii wybitnie się podobał, mimo że widział go już setki razy. I ten wyjątkowy zapach nieco nachalnie drażniący jego nozdrza. Ten zapach mu o czymś przypominał, czymś odległym. Z tego względu postanowił wyjść sam. Na spacer. Nie obyło się bez protestów, zawsze je słyszał. Świat stał się wszak wybitnie niebezpieczny. Amanuel żył tak długo, by wiedzieć na własnej skórze, że nigdy nie był wybitnie bezpieczny ani przyjazny. A mimo to przeżył w nim wystarczająco długi czas.
Zresztą sam uważał, że nawet gdyby stracił życie, nie stałoby się nic wybitnie wielkiego. Przeżył już swoje, czasem nawet myślał, że zbyt wiele. Więcej niż by chciał. Co prawda zdawał sobie sprawę, że jego podopieczni go potrzebowali. Lecz przy tym wierzył, że bez niego także by sobie poradzili (albo chciał wierzyć). Starał się nie uzależniać ich od siebie. Pragnął by zostawali przy nim ze swojej woli, swoich uczuć, i przynależności, nie zależności; uzależnienia. Nie był pewny czy w pełni mu się to udało. Na pewno nie przy każdym z nich. Czy powinien się za to obwiniać? Cóż...
Westchnął, podnosząc wzrok. Znowu za dużo myślał. To miał być relaksujący spacer.
Przed oczyma powoli, z połaci mgły, jak z warstw całuna wydobywał się obraz lasu. Całun był dobrym określeniem, pomyślał. Okolica wydawała się zupełnie martwa i mimo że wyczuwał w pobliżu jakieś żywe istnienia, wrażenie pozostawało niezmienne.
Ta atmosfera miała w sobie swego rodzaju groteskę. Dał jej się pochłonąć, wchodząc głębiej, między drzewa. Mógł wyglądać jak błądzący duch, ze swoją białą postacią przemierzającą las pośród tego ciężkiego wilgotnego powietrza. Lecz tak naprawdę już instynktownie wiedział doskonale gdzie się kierować. Był w końcu drapieżnikiem, z idealną orientacją w terenie.
Choć dziś nie wyszedł by polować, kierował się na dobrze znaną sobie łąkę. Zwykle opustoszałą, a w takie dni jak ten, dokładnie tego potrzebował, samotności. By się rozluźnić. W innych warunkach pogodowych zapewne wziąłby płótno, albo papier. Acz obie te rzeczy były zbyt drogocenne w obecnych czasach by ryzykować, że zawilgotnieją.
Zresztą sam uważał, że nawet gdyby stracił życie, nie stałoby się nic wybitnie wielkiego. Przeżył już swoje, czasem nawet myślał, że zbyt wiele. Więcej niż by chciał. Co prawda zdawał sobie sprawę, że jego podopieczni go potrzebowali. Lecz przy tym wierzył, że bez niego także by sobie poradzili (albo chciał wierzyć). Starał się nie uzależniać ich od siebie. Pragnął by zostawali przy nim ze swojej woli, swoich uczuć, i przynależności, nie zależności; uzależnienia. Nie był pewny czy w pełni mu się to udało. Na pewno nie przy każdym z nich. Czy powinien się za to obwiniać? Cóż...
Westchnął, podnosząc wzrok. Znowu za dużo myślał. To miał być relaksujący spacer.
Przed oczyma powoli, z połaci mgły, jak z warstw całuna wydobywał się obraz lasu. Całun był dobrym określeniem, pomyślał. Okolica wydawała się zupełnie martwa i mimo że wyczuwał w pobliżu jakieś żywe istnienia, wrażenie pozostawało niezmienne.
Ta atmosfera miała w sobie swego rodzaju groteskę. Dał jej się pochłonąć, wchodząc głębiej, między drzewa. Mógł wyglądać jak błądzący duch, ze swoją białą postacią przemierzającą las pośród tego ciężkiego wilgotnego powietrza. Lecz tak naprawdę już instynktownie wiedział doskonale gdzie się kierować. Był w końcu drapieżnikiem, z idealną orientacją w terenie.
Choć dziś nie wyszedł by polować, kierował się na dobrze znaną sobie łąkę. Zwykle opustoszałą, a w takie dni jak ten, dokładnie tego potrzebował, samotności. By się rozluźnić. W innych warunkach pogodowych zapewne wziąłby płótno, albo papier. Acz obie te rzeczy były zbyt drogocenne w obecnych czasach by ryzykować, że zawilgotnieją.
Arche
Tożsamość: Archibald 'Arche' GraysonWiek: Mimo że jest młodzikiem dla swojej rasy, przeżył już prawie osiemdziesiąt ludzkich latRasa: Likantrop
28 sie 2020
26 sie 2020
"Statki można spotkać nad morzem"
Lillian || Harvey
Mężczyźni spojrzeli na kobietę w cichym zastanowieniu. Chyba nie spodziewali się takiego pytania i to jeszcze od kobiety. Tutaj mało kto pływał, a już zupełnie nie kobieta. Wszystkie oczy skupiły się na trójce. Mężczyzna ciamkał ustami i zmierzył cię wzrokiem.
- A co byś chciała wiedzieć? Statek jak statek... Kadłub, dziub, rufa.. O ile wiesz co to znaczy.. - Zaczęli się śmiać we dwoje, trochę szydząc z dziewczyny. Po tym ruszyli gdzieś w nieokreślonym kierunku we dwoje.
W pewnym momencie podeszła jednak do niej mała dziewczynka.
- Statki można spotkać nad morzem. Jest ich tam cała masa! Jeden pan podobno robi rejsy wycieczkowe. Mówią, że to szaleniec.. Ja bym jednak chciała się przepłynąć statkiem.
Przytyki były dla Lilliany czymś tak wybitnie zbędnym i nie istotnym, że kompletnie to zignorowała. Ba, cała wypowiedź osobnika, chodź nie zbyt kulturalna, nie wniosła nic, a już tym bardziej nie zaspokoiła jej ciekawości. Nie zwróciła najmniejszej uwagi na odchodzącą dwójkę, robiąc niezadowoloną minę. Wtedy podeszła do niej urocza dziewczynka. Jej słowa zainteresowały Lilkę, która od razu skupiła na niej całą swoją uwagę i uśmiechnęła się.
- A wiesz może gdzie jest ten port mała?
- Jestem Odette. A morze jest tam daleko.
Wskazała palcem w stronę północnej części miasta.
Lilka skinęła głową i wręczyła jej złote jabłko.
- Dziękuję za pomoc Odette. - odparła z wdzięcznością i szerokim uśmiechem.
I oto w ten sposób pobiegła po swoje rzeczy by przygotować się na nową przygodę.
Jeszcze tego samego dnia, Lilian pojawiła się w porcie, kręcąc się między straganami z rybami i wyładowującymi towar żeglarzami.
Lillian nie obchodziło to, że ludzie się śpieszą. Nie obchodziło jej też że w tym momencie, ktoś kłócił się na straganie o pomalowane skrzele ryb. Miała przed sobą gromadkę dzieci, a w dłoniach skrzypce i smyczek. I wiedziała, że odda się muzyce wystarczająco mocno, to może uda się chodź na chwilę oderwać niektórych od ich twardej, surowej rzeczywistości. Coś jednak jej przerwało. Sprawiło, że smyczek nie dotknął strun. Rozmowa dwójki osobników. Mężczyzna przypłynął zza morza do swojej kobiety. Dość romantyczna historia, jednak nie to zwróciło jej uwagę. Przepłynął statkiem z wyspy! Nigdy nie miała okazji do takiej przygody, a to była wspaniała okazja! Czarnowłosa nie zwracając uwagi na jakiekolwiek społecznie akceptowalne czy też nie, działania przeprosiła swoją widownię by podejść do nieznajomych.
- Przepraszam najmocniej, czy mógłby mi pan coś więcej powiedzieć na temat tego statku?Mężczyźni spojrzeli na kobietę w cichym zastanowieniu. Chyba nie spodziewali się takiego pytania i to jeszcze od kobiety. Tutaj mało kto pływał, a już zupełnie nie kobieta. Wszystkie oczy skupiły się na trójce. Mężczyzna ciamkał ustami i zmierzył cię wzrokiem.
- A co byś chciała wiedzieć? Statek jak statek... Kadłub, dziub, rufa.. O ile wiesz co to znaczy.. - Zaczęli się śmiać we dwoje, trochę szydząc z dziewczyny. Po tym ruszyli gdzieś w nieokreślonym kierunku we dwoje.
W pewnym momencie podeszła jednak do niej mała dziewczynka.
- Statki można spotkać nad morzem. Jest ich tam cała masa! Jeden pan podobno robi rejsy wycieczkowe. Mówią, że to szaleniec.. Ja bym jednak chciała się przepłynąć statkiem.
Przytyki były dla Lilliany czymś tak wybitnie zbędnym i nie istotnym, że kompletnie to zignorowała. Ba, cała wypowiedź osobnika, chodź nie zbyt kulturalna, nie wniosła nic, a już tym bardziej nie zaspokoiła jej ciekawości. Nie zwróciła najmniejszej uwagi na odchodzącą dwójkę, robiąc niezadowoloną minę. Wtedy podeszła do niej urocza dziewczynka. Jej słowa zainteresowały Lilkę, która od razu skupiła na niej całą swoją uwagę i uśmiechnęła się.
- A wiesz może gdzie jest ten port mała?
- Jestem Odette. A morze jest tam daleko.
Wskazała palcem w stronę północnej części miasta.
Lilka skinęła głową i wręczyła jej złote jabłko.
- Dziękuję za pomoc Odette. - odparła z wdzięcznością i szerokim uśmiechem.
I oto w ten sposób pobiegła po swoje rzeczy by przygotować się na nową przygodę.
Jeszcze tego samego dnia, Lilian pojawiła się w porcie, kręcąc się między straganami z rybami i wyładowującymi towar żeglarzami.
21 sie 2020
16 sie 2020
15 sie 2020
Lucien Aaron Tobias Snyder
TOŻSAMOŚĆ: Lucien Aaron Tobias Snyder
WIEK: Nieznany
RASA: Wampir Starszy
Elia Amanuel Narve
TOŻSAMOŚĆ:
Elia Amanuel Narve
WIEK:
Nieznany nawet przez jego samego
RASA:
Wampir Pierwotny
9 sie 2020
7 sie 2020
5 sie 2020
Subskrybuj:
Posty (Atom)